Dr inż. Agnieszka Dudzińska-Jarmolińska (UW) przedstawiła na nim wyniki swoich badań przeprowadzonych w ramach projektu CoAdapat, w Paryżu (kwiecień/maj 2022 r.)
Tytuł wystąpienia: „ TAJEMNICA DREWNIANYCH PŁOTKÓW – CZYLI O TYM, JAK MAŁE MIASTA MOGĄ UCZYĆ SIĘ ODNOWY SWOICH KRAJOBRAZÓW – OD ŚWIATOWYCH METROPOLII, NA PRZYKŁADZIE NOWYCH INWESTYCJI W PARYŻU”
Poniżej abstrakt wystąpienia:
„Obecne czasy stawiają przed nami coraz to nowe wyzwania, związane zarówno z naszym codziennym życiem, jak i przestrzeniami przez nas zamieszkałymi. Jednym z nich są skutki zmian klimatycznych, które odczuwamy zarówno w małych, ale także w dużych aglomeracjach miejskich. Niesie to za sobą potrzebę tzw. adaptacji, przygotowania się na negatywne następstwa tych zmian. Jednak o adaptacji przestrzeni miejskich do zmian klimatycznych często mówi się w kontekście miast dużych, zapominając o tych znacznie mniejszych, które również narażone są na liczne – nierzadko ekstremalne zdarzenia o charakterze pogodowym. Potrzeba więc jest modyfikacja podejścia do kształtowania miejskiej tkanki, szczególnie w przestrzeniach małych miast, tak by stały się one odporne na wyzwania współczesności, a także atrakcyjniejsze dla ich mieszkańców.
Takie przemiany najlepiej zainicjować w czasie trwania modernizacji czy też rewitalizacji miasta, stosując tanie ale wydajne rozwiązania oparte na przyrodzie – tzw. NBS. Jest to tym bardziej istotne, kiedy przeanalizujemy, inwestycje realizowane w małych miastach w ramach procesów związanych z ich rewitalizacją, gdzie aspekty prośrodowskowe często nie są brane pod uwagę (np. poprzez realizacje projektów placów miejskich, gdzie nie ma dostatecznej ilości zieleni lub wręcz nie ma jej wcale).
Ważne jest więc pytanie: w jaki sposób adaptować małe miasta do zmian klimatu, by wzmacniać ich lokalny charakter oraz nierzadko unikatowy krajobraz. Przykładów realizacji takich inwestycji jest bardzo mało, a czerpanie wiedzy z realizacji planów adaptacyjnych dla większych miast, może z kolei okazać się dość problematyczne m.in. ze względu na skalę, koszty czy też formę architektoniczną projektów, które zasadniczo nie są adekwatne do skali, krajobrazu, oczekiwań mieszkańców mniejszych miast. Mimo tych wątpliwości, dość ciekawe przykłady do adaptowania określonych przestrzeni w mieście ma Paryż.
W najnowszych inwestycjach, które powstają na terenie stolicy Francji, szczególną uwagę zwraca się na aspekt związany ze zwiększeniem powierzchni przepuszczalnych, retencji wody opadowej, poprawy bioróżnorodności, tworząc przy tym sielski i unikalny krajobraz wydający się być obcy wielkim metropoliom. Co ciekawe, by wzmocnić ten efekt małomiasteczkowej sielskości, nowe proekologiczne inwestycje otacza się niewielkimi drewnianymi płotkami. Powstaje przy tym swoista analogia do sentymentalnych wioseczek powstających w miastach europejskich w XVIII wieku – czego przykładem może być wioseczka Marii Antoniny wyodrębniona z kompleksu ogrodów wersalskich. Takie działania planistyczno- projektowe nie tylko adaptują miasto do zmian klimatycznych, czy też zwiększają jego atrakcyjność, ale przede wszystkim umożliwiają swoim mieszkańcom przebywanie i obserwację tętniącej życiem natury.
Celem niniejszego wystąpienie będzie przedstawienie prostych narzędzi (NBS) służących adaptacji przestrzeni miejskich do zmian klimatycznych, skatalogowanych w czasie wyjazdu badawczego do Paryża w ramach projektu CoAdapt (program badawczy Applied Research (IdeaLab) w ramach Polsko-Norweskiej Współpracy Badawczej „The research leading to these results has received funding from the EEA Grants 2014-2021 via the National Centre for Research and Development”), a które można z powodzeniem stosować w małych miastach. Pozwoli to nie tylko na poprawę ich aspektów środowiskowych, ale również przyczyni się do budowania swoistego krajobrazu charakterystycznego dla mniejszych miast – co może zwiększyć ich atrakcyjności nie tylko dla mieszkańców, ale również dla turystów.”